In de loop van de geschiedenis zijn heel wat koningen doelbewust en met geweld om het leven gebracht. Zij stierven op het schavot of werden het slachtoffer van een aanslag. Achter de moorden zaten nu eens familieleden of politieke tegenstanders, dan weer misnoegde onderdanen of buitenlandse vijanden. De moordenaars gebruikten gif of een dolk, en later pistolen of bommen. Zij deden het heimelijk of zochten juist de publiciteit. Vaak beriepen zij zich op het feit dat de vorst zijn macht had misbruikt en dus een 'tiran' was. In dat geval was koningsmoord immers, volgens filosofen en pamflettisten, toegelaten en zelfs wenselijk. In dit boek sterven Julius Caesar en Karel de Goede, Mary Stuart en Willem van Oranje, Ludwig II van Beieren en tsaar Aleksander II van Rusland, en vele andere koningen, keizers, graven en pausen. De tragiek van hun koninklijke levens heeft altijd tot de verbeelding gesproken en was een bron van inspiratie in literatuur, theater, film, muziek. De verbeelding van de koningsmoord weerspiegelt opvattingen en politieke praktijken die, van de oudheid tot de twintigste eeuw, een betekenisvolle evolutie hebben doorgemaakt. De geschiedenis van de koningsmoord is de geschiedenis van het koningschap zelf. |